domingo, 11 de agosto de 2013

Lisboa, quando é vivida com uma onda de calor

Portugal, o país vizinho que visito com frequência. Lisboa, a cidade do fado e da saudade. Este verão tive oportunidade de, ao fim, conhecer uma cidade que tanta gente me tinha recomendado. Mas nunca imaginei que uma onda de calor podia mesmo estragar umas férias. Pode uma pessoa suportar 46ºC?

Com uma temperatura tão elevada é difícil fazer turismo, passear a gosto, parar-se a contemplar detidamente os edifícios e os monumentos. No único que uma pensa é: “Onde há uma igreja ou uma árvore para refugiar-me à sombra deste calor?” É por isso que não desfrutei tanto da cidade coma eu quiser.

Mas Lisboa é uma cidade muito gira, com uma grande história, ruas com encanto e tradição, uma gastronomia própria... A minha visita começou na Praça do Comércio para partir à zona de Alfama e Castelo e descobrir o Castelo de São Jorge, desde onde divisar uma excelente vista do centro histórico de Lisboa, a Ponte 25 de Abril e o monumento a Cristo-Rei. 
Vista de Lisboa desde o Castelo de São Jorge.
Grande tranquilidade desde o Castelo de São Jorge. 
Vista nocturna do Castelo desde o mirador Sophia de Mello Breyner Andresen (poeta).

Ao ir poucos dias, só pude conhecer os sítios mais turísticos. É por isso, e pelo calor que não me deixou desfrutar na sua totalidade desta cidade, que já estou a pensar quando voltar. Um dos lugares de obrigada visita é a zona de Belém. Ali encontramo-nos com a Torre de Belém, uma construção de defensa na entrada ao rio e que foi mais tarde prisão.

Nese mesmo espaço está também o Padrão dos Descobrimentos, junto à Rosa dos Ventos, e o Mosteiro dos Jerónimos. Uma joia arquitetônica desse mosteiro é o seu claustro gótico-renascentista. E, como toque gastronómico, era imprescindível passar pela fábrica dos Pasteis de Belém.



Padrão dos Descobrimentos. 

É difícil marcar o límite entre Galiza e Portugal ao morar na fronteira.

Com tanto calor, até diante da Torre de Belém é bo lugar para molhar os pés.

Claustro do Mosteiro dos Jerónimos.
Mmmm, pastel de Belém.

E como boa turista não podia marchar de Lisboa sem uma visita ao Bairro Alto e Chiado. Compras pelo dia (sim, os que me conhecem bem podem imaginar que acabei mercando um livro em português na Livraria Bertrand, a mais antiga do mundo) e jantar pela noite (acompanhado de atuação de fado em direto) são uma boa maneira de conhecer a vida de Lisboa nos diferentes momentos do dia. 

A Livraria Bertrand, creada en 1732, é a mais antiga do mundo.

Na companha de Fernando Pessoa em Chiado.
Fado durante o jantar. 

Gostaria de oferecer sensações de Lisboa mais pessoais, mais esses dias suportei temperaturas entre os 40 e 46ºC. Creio que esta foi a viagem onde mais igrejas visitei por dentro na procura de ar fresco mais que para descobrir a sua arquitetura. Nesta viagem também estive em Sintra, mas tentarei fazer um percurso desta pequena vila nouto post pela grande história que tem e os impressionantes palácios e castelos cos que conta. 

viernes, 14 de junio de 2013

Memoria compartida

Que me gusta escribir quizá sea un secreto a voces. De hecho, este blog nació como un espacio en el que escribir sobre mis aficiones (sobre todo el mundo de los libros) y donde compartir algunos relatos.

Hace unas semanas decidí presentarme al concurso III Premio de Relatos "El folio en blanco", organizado por Fnac y yoquieroescribir.es. Parecía sencillo porque no era mucho espacio, pero escribir una historia en una sola página... ¡cuesta muchísimo! Y yo me decidí... ¡a menos de dos horas de que se cerrase el plazo! Pero conseguí escribir algo que al menos a mí no me disgusta (soy muy crítica conmigo misma y siempre pienso que puede ser mejorable). Se presentaron 1.300 relatos y hoy han revelado el nombre del ganador y de los cinco finalistas... y no estoy entre ellos. Pero lejos de ser una mala noticia (soy consciente de que éramos muchos participantes) y pensar "No vuelvo a presentarme a otro", a mí me da ánimos para seguir mejorando y escribir de la mejor manera que sé. 

Bien, ahora que ya han publicado los nombres del ganador y los finalistas, quiero compartir con vosotros esta historia. 



MEMORIA COMPARTIDA

Siempre le había resultado difícil explicar con palabras el amor que sentía por su abuelo. El anciano de pelo canoso y mirada inocente le regalaba todos los días una sonrisa que la llenaba de energía y vida. Con él había aprendido a cazar grillos, a cuidar los nidos de los pájaros que encontraban en los árboles y a recorrer las calles del pueblo en bicicleta. Su carácter se había ido forjando con la generosidad de aquel viejecito.

Emma contaba cada día las horas para terminar su jornada laboral e ir corriendo a casa de su abuelo. Aunque no conservaba la rapidez y la energía de tiempos pasados, los años no habían mermado la vitalidad del anciano. Le preparaba el té y se sentaba con él para escuchar, una vez más, la historia de amor con su abuela, las anécdotas del servicio militar o las travesuras que hacía con sus hermanos en la infancia. Las conocía de memoria, pero seguía prestando la misma atención que la primera vez que se lo había contado, sin interrumpirlo y riéndose siempre en las mismas partes graciosas. Curioseaban una y otra vez el álbum de fotos familiar y comentaban los parentescos con aquellos señores y señoras que Emma no llegó a conocer.

Sin embargo, esa tarde no era el mismo. Su mirada carecía del brillo y la vivacidad anteriores. Parecía como si el abuelo no la conociese, sintiéndose un extraño en aquella casa rodeada de recuerdos que él no sería capaz de volver a evocar. Todo lo que había vivido y sentido pertenecían a un pasado que difícilmente regresaría.

Había temido siempre ese momento. Aquella persona que había rebosado vida y alegría, que tantas veces le había dicho “Te quiero”, ahora no la conocía. Contuvo las lágrimas y se dirigió a la cocina con la idea de preparar el té, como cada tarde. “Abuelo, no te vayas, te necesito cerca. Aún soy esa niña que se cae del columpio y que necesita una riña cuando se porta mal”, se dijo afligida.

Dispuso las tazas y las galletas sobre la bandeja y se dirigió a la sala. Allí el anciano seguía sentado en el mismo sillón, jugueteando con una figura que había pertenecido a su padre, manteniendo las distancias con aquella extraña que había entrado en su casa.

- Abuelo, hoy estás muy callado –dijo Emma con naturalidad, esperando ansiosa una respuesta que le devolviera al abuelo.

- No sé quién eres, ni quién soy yo. He recorrido esta casa, que me imagino que es mía, buscando una identidad, pero no la encuentro. Desconozco el tiempo que hemos pasado juntos, pero entiendo por tu sonrisa y tus gestos de cariño que soy alguien muy importante para ti –contestó, a la vez que tendía una mano a su nieta.

- Te quiero, abuelo.

Emma no pudo reprimir las lágrimas. Aquello no era lo que esperaba, pero comprendió que ahora eran dos personas con una memoria compartida. Desde esa misma tarde ella sería la encargada de contar todas las historias que durante años habían pertenecido al recuerdo de su abuelo. Ahora, más que nunca, se necesitaban el uno al otro.

Posó la taza sobre la bandeja. Cogió el álbum de fotos y comentó la primera imagen.

- ¿Sabes quiénes son estos niños? Este de aquí eres tú, y estos son tus hermanos Carlos y Miguel.


El pasado y la rutina volvían a la casa, aunque no lo hacían en el orden esperado. 


Espero que os haya gustado. Yo seguiré escribiendo y compartiendo mis relatos con vosotros. 

sábado, 8 de junio de 2013

Un libro, un escritor, una firma

"He firmado tantos ejemplares de mis libros que el día que me muera va a tener un gran valor uno que no lleve mi firma". Esta cita de Borges es un buen ejemplo de lo que está pasando en Madrid, ciudad en la que muchos escritores se pasan horas y horas firmando ejemplares de sus obras estos días en la Feria del Libro de Madrid. Si esta es la 72 edición, ¡creo que pocos autores no habrán pasado en todo este tiempo por ella!  

A mí me ha cogido en medio de exámenes, pero lo que tengo claro es que el próximo año marcaré la fecha en mi agenda y no me la perderé. Los reportajes que he visto por televisión (este de Carlos del Amor en TVE me gusta especialmente, para verlo pincha aquí) me hacen ser optimista de cara al sector editorial. Mareas de gente en el Retiro, niños y niñas que se interesan por los libros, colas para conseguir una firma... Para mí este interés por los libros es una muy buena noticia. 

Lo importante es la historia que contienen y el desenlace que esconden tras cientos de páginas. Resulta muy interesante llegar a conocer al escritor a través de sus textos, quizá intentando averiguar qué personaje ha sido caracterizado con su personalidad. Tener un ejemplar firmado no deja de ser algo secundario, pero mentiría si dijera que no me hace (o haría) ilusión conseguir la firma de algunos autores, sobre todo en mis libros favoritos. 

Los medios de comunicación y las redes sociales (principalmente de editoriales y de los propios escritores) publican a diario qué autores estarán y en qué casetas en la Feria del Libro, con la idea de promocionar sus obras y ser un reclamo para el público. Si esto incita a la gente a comprar un libro y leerlo, mejor que mejor. Algunos noveles, otros más populares, lo cierto es que las ganas de conocer al poeta o al novelista hace que muchas veces se formen colas de horas para lograr el ansiado autógrafo y/o dedicatoria. 

Los periodistas, sobre todo los de la sección de Cultura, tenemos ciertas ventajas en este aspecto: leemos un libro y podemos después interrogar al escritor sobre la trama, los personajes, las impresiones que suscita... En definitiva, desgranar la historia con el objetivo de conocer mejor al escritor y su estilo. Y ya puestos, tras la entrevista, ¿por qué no una dedicatoria?

Y una dedicatoria personalizada. Porque, por lo general, los escritores suelen tener una 'plantilla' de dedicatorias que se repiten en todas las firmas. "Con cariño para...", "Para mi amigo/a...", "Con afecto...", etc. A pesar de ello, ¿a quién no le gusta que un escritor que admira lo trate de amigo?

Lugar de encuentro de blogueros
Volviendo a la Feria del Libro de Madrid, esta cita literaria también ha servido para que más de 260 jóvenes blogueros de literatura de toda España se reunieran por tercer año consecutivo, visitando las casetas en las que sus autores preferidos firmaban ejemplares y participando en encuentros organizados por varias editoriales, un "picnic" literario o una mesa redonda sobre fantasía. En el momento en el que conocí esta información, me dije: "El próximo año yo también estaré". 

Y con la idea de estar presente en esta feria en 2014, os dejo imagen de las firmas que tiene mi biblioteca particular. Como he indicado arriba, ser periodista te da "facilidades" para conseguir firmas. De hecho, de las pocas que tengo, la mayoría son de escritores que entrevisté en su día, a los que tuve oportunidad de interrogar sobre su libro. Otro, como el ejemplar de Ken Follett (en este post explico cómo lo conseguí), a través de un concurso. Y la única vez que hice cola (¡más de dos horas!) pude hablar y agenciarme una firma de Albert Espinosa en una visita a Lleida. 

Cristina Spínola me firmó su libro Sola en A Guarda. ¿El tema del libro?
Igualdad entre hombres y mujeres. 

¿Consecuencia de trabajar en un periódico? Que un escritor te regale su libro firmado
trasuna entrevista. Esta firma es de  José Enrique Canabal en su libro
Luna de papel.

Gracias a un concurso de Vips conseguí un ejemplar de El invierno del mundo firmado por
Ken Follett. Algún día espero tener la oportunidad de pedirle una firma en sus otras obras.

Una entrevista de trabajo me llevó a Lleida el mismo día que Albert  Espinosa
firmaba ejemplares de
Brújulas que buscan sonrisas perdidas

Siempre hay colegas de profesión que escriben así de bien.
Esta dedicatoria es de Álvaro Otero en su libro
El esplendor

Y vosotros, ¿qué firmas tenéis? ¿Cuál os gustaría conseguir? 

viernes, 17 de mayo de 2013

Presumir de Letras Galegas

Viñeta de Luis Davila.


Un día especial para as letras, máis concretamente para as galegas. Hoxe, 17 de maio, Galicia celebra a festa da súa lingua, malia que todos os días dos anos debemos defender e falar a nosa lingua, sentirnos orgullosos do que nos caracteriza como poboación e do que nos enriquece. 

En 1963 os académicos galegos Manuel Gómez Román, Xesús Ferro Couselo e Francisco Fernández del Riego propuñan esta data como festividade do "Día das Letras Galegas" ao celebrarse ese ano o centenario de Cantares Gallegos, obra de Rosalía de Castro considerada "a primeira obra mestra coa que contou a literatura galega contemporánea" e que "a súa aparición veu a darlle prestixio universal á nosa fala como instrumento de creación literaria, sendo tamén un fito decisivo na historia da renacenza cultural de Galicia", segundo consideración destes membros da Real Academia Galega. Con isto queríase consagrar, con carácter de perdurabilidade, o simbolismo da data nunha celebración anual. E foi precisamente Rosalía de Castro a primeira homenaxeada á que continuarían outras figuras senlleiras da cultura, elixidas en Xunta Ordinaria pola Academia. 

Desde 1991, o Día das Letras Galegas é festividade oficial en Galicia. Neste día desenvólvense numerosos actos na labor de dar a coñecer, honrar e difundir a memoria e a obra da persoa homenaxeada, así como conmemorar todo o que rodea á nosa cultura. 


Roberto Vidal Bolaño, escritor e actor, é o homenaxeado deste ano. Está considerado o gran artífice da modernización e a profesionalización do teatro galego e na lingua propia de Galicia. Participou activamente na creación do Centro Dramático Galego en 1984. Precisamente o venres pasado en Tui tiven oportunidade de ver representada por esta compañía a obra Días sen Gloria, do propio Vidal Bolaño, protagonizada por Manuel Manquiña e Eva Soto. 




No ano 1985 nacía a Televisión de Galicia, e con ela as primeiras industrias audiovisuais da nosa comunidade (entre elas, a da dobraxe de películas ao galego). Roberto Vidal Bolaño participa así como actor, director de sala e director artístico da productora CTV-Galaxia neses primeiros pasos. Máis que un medio de vida, atopa neste labor profesional e artístico un proceso de normalización cultural e lingüística que empeza a pilotar a TVG, ao emitir a totalidade da súa programación en galego. Participou tamén como actor na serie Mareas Vivas. Ademais, a súa forte personalidade deixou unha profunda pegada nos dramaturgos máis novos. 

Como galegofalante, este non é máis que un día para presumir de galego, de lingua e cultura propias, algo que temos que facer todos os días. O galego é unha das linguas oficiais da nosa comunidade e como tal temos que conservala e evitar a súa perda, non avergoñarnos dela. Ler, escribir, pensar, comunicarnos... por que non en galego?

Camiseta do Concello de Tomiño para festexar o Día das Letras Galegas en 2011.
Camisetas conmemorativas.






FELIZ DÍA DAS LETRAS GALEGAS!!!!

miércoles, 24 de abril de 2013

Día del Libro, el día de los lectores


Hay momentos en los que mi cabeza comienza a imaginar un mundo nuevo, en los que empiezo a formar parte de unas aventuras que posiblemente nunca vaya a vivir en la vida real e inicio un camino contrarreloj por saber qué ocurre con unos personajes y su historia. A veces  esos nuevos escenarios y esas nuevas vidas me acompañan durante días, otras veces por semanas, e incluso hay ocasiones en que puede extenderse meses (procuro que sean los menos posibles. 

No hace falta coger un avión para conocer mundo, ni llevar una intensa vida social para descubrir nuevas personalidades y nueva gente. Esto se puede conseguir de una manera muy sencilla: abriendo ese conjunto de hojas de papel (ahora también electrónicas) que contienen frases, párrafos, capítulos... con vida propia. El poder de los libros es tan grande que puede incluso trasladar nuestros problemas y/o preocupaciones del día a día a un rincón y hacer que disfrutemos el momento. 

Origen
El 23 de abril de 1616 fallecían Miguel de Cervantes y William Shakespeare, fecha por la que se escogió este día para conmemorar el Día del Libro y rendir homenaje a este objeto con vida propia y a sus autores, además de animar a la población, en especial a los jóvenes, a descubrir las riquezas de la lectura y su contribución en el progreso social y cultural. 

La idea original de esta celebración partió de Cataluña, cuando el escritor valenciano Vicente Clavel Andrés promovió esta festividad en la Cámara Oficial del Libro de Barcelona. Y así, en 1930 se instaura definitivamente la fecha del 23 de abril como Día Mundial del Libro, festividad que coincide con Sant Jordi, y se da comienzo a una tradición en la que los enamorados y personas queridas se intercambian una rosa y un libro. 


De aventuras, novela, poesía, cocina, psicología, biografías... Hay infinidad de libros y estilos, cada uno esperando por su lector. Así que no hay excusa para tener lejos un libro. Si buscamos bien y nos dejamos llevar, todos descubriremos nuestro libro favorito. Lo que no quiere decir que no sigamos investigando y descubriendo verdaderas joyas. 

Aquí os dejo una selección de declaraciones de escritores acerca de los libros, así como fotos que muestran el poder que pueden llegar a tener en una sola imagen. 

  • "El ver mundo y leer mucho aviva los ingenios de los hombres". Miguel de Cervantes.
  • "Que otros se jacten de las páginas que han escrito; a mí me enorgullecen las que he leído". Jorge Luis Borges
  • "Todo el mundo me dice que tengo que hacer ejercicio, que es bueno para mi salud. Pero nunca he escuchado a nadie que le diga a un deportistas: tienes que leer". José Saramago
  • "Cada libro, cada tomo que ves, tiene alma. El alma de quien lo escribió, y el alma de quienes lo leyeron y vivieron y soñaron con él". Carlos Ruiz Zafón
  • "El mundo habrá acabado de joderse el día en que los hombres viajen en primera clase y la literatura en el vagón de carga". Gabriel García Márquez
  • "Incluso los libros malos son libros, y por tanto, sagrados". Günter Grass.
  • "La obra clásica es un libro que todo el mundo admira, pero que nadie lee". Ernest Hemingway.  
  • "Amar la lectura es trocar horas de hastío por horas de inefable y deliciosa compañía". John F. Kennedy
  • "El libro es una pértiga que permite dar saltos inimaginables en el espacio y en el tiempo; el testigo de la más hermosa carrera de relevos; un infalible e íntimo amigo silencioso". Antonio Gala
  • "Aprender a leer es lo más importante que me ha pasado. Casi 70 años después recuerdo con nitidez esa magia de traducir las palabras en imágenes". Mario Vargas Llosa

Por último, os quiero enseñar un lugar que espero visitar muy pronto y que, para mí, es la librería más bonita del mundo: la Librería Selexyz, en Maastricht. Más adelante prometo escribir un post con las librerías más vistosas (como buena periodista quiero hacer un trabajo de investigación previo), pero ahora os dejo fotos de esta iglesia del siglo XIII de estilo gótico convertida en un verdadero rincón para los amantes de la lectura y la arquitectura.












¡¡¡Feliz Día del Libro!!!